இந்தியாவின் இளம் பருவத்தினர் மற்றும் இளைஞர்கள் மக்கள் தொகை - 25 வயதிற்குட்பட்டவர்கள் - மக்கள் தொகையில் 53.7% ஆகும் . ஆயினும்கூட, இந்த இளைஞர்களில் பெரும்பாலோர் தேவையான திறன்கள் இல்லாததால் வேலை செய்ய முடியாதவர்களாக உள்ளனர்.
இந்தியாவின் இளைஞர்களின் மற்றொரு அழுத்தமான கவலை அதிக எண்ணிக்கையிலான தற்கொலைகள் ஆகும். தேசிய குற்றப்பதிவு பணியகத்தின் (NCRB) படி, 2020ல், ஒவ்வொரு 42 நிமிடங்களுக்கும் ஒரு மாணவர் தற்கொலை செய்து கொண்டார் ; அதாவது, தினமும் 34க்கும் மேற்பட்ட மாணவர்கள் தற்கொலை செய்து கொள்கின்றனர் .
இது ஒரு பாரதூரமான நெருக்கடியாக அங்கீகரிக்கப்படாதது கவலையளிக்கிறது.
இந்தியாவில், தற்கொலை என்ற நிகழ்வு தொடர்ந்து தனிப்பட்டதாக அல்லது தனிப்பயனாக்கப்படுகிறது, இது சமூகத்தை பொறுப்பிலிருந்து தப்பிக்க அனுமதிக்கிறது. என்சிஆர்பியின் இந்தியாவில் விபத்து இறப்புகள் மற்றும் தற்கொலைகள் (ADSI) அறிக்கை, 2020 இன் படி, நாட்டில் சுமார் 8.2% மாணவர்கள் தற்கொலையால் இறக்கின்றனர். 2020 ஆம் ஆண்டில் 30 வயதுக்குட்பட்ட 64,114 பேர் தற்கொலை செய்து கொண்டதாகவும் அறிக்கை குறிப்பிடுகிறது.
விஜய்குமார் (2007) மதிப்பீட்டின்படி, நம் நாட்டில் தற்கொலைக்கு முயன்றவர்கள் மற்றும் நெருங்கிய குடும்ப உறுப்பினர் அல்லது நண்பரின் தற்கொலையால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் உட்பட 60 பேரில் ஒருவர் தற்கொலையால் பாதிக்கப்படுகிறார். எனவே, தற்கொலை என்பது பல பரிமாண பொது மற்றும் மனநலப் பிரச்சினையாகக் கருதப்பட வேண்டும், தனிப்பட்ட மற்றும் கூட்டு இருப்பின் பொருளாதார, சமூக, கலாச்சார, உளவியல் மற்றும் உயிரியல் பகுதிகளுடன் சிக்கலான தொடர்புகளைக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.
அறிஞர்கள் நீண்ட காலமாக விவசாயிகளின் தற்கொலைகளை இந்தியாவின் விவசாய நெருக்கடியுடன் தொடர்புபடுத்தியுள்ளனர்; மாணவர்களின் தற்கொலைகளை நாட்டின் கல்வி கட்டமைப்பின் கடுமையான நெருக்கடியின் குறிகாட்டியாக சிவில் சமூகம் பார்க்கத் தொடங்கும் நேரம் இது - நிறுவன அமைப்பு, பாடத்திட்டம் மற்றும் பல.
2020-ல் தற்கொலை செய்து கொண்டவர்களில் 7% பேர் விவசாயிகள் மற்றும் விவசாயிகளின் தற்கொலைகள் ஒரு பிரச்சனையாக அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது. விவசாய நெருக்கடி, சமூக மற்றும் தட்பவெப்ப நிலைகள் மற்றும் அரசாங்க கொள்கை தோல்வி உள்ளிட்ட பல காரணங்கள் பிரச்சனைக்கு காரணம். ஆனால் மாணவர்கள் தற்கொலை என்று வரும்போது அனைவரும் கண்ணை மூடிக் கொள்கிறார்கள்.
கீழே உள்ள வரைபடத்தை மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், நாட்டில் மாணவர்கள் தங்கள் உயிரை மாய்த்துக் கொள்ளத் தள்ளப்படும் அபாயகரமான விகிதத்தைக் காட்டுகிறது.
அடுத்த தலைமுறையை குடிமக்களாக ஆக்குவதற்கு சமுதாயங்கள் கல்வியை ஒரு கருவியாகப் பயன்படுத்துகின்றன; மாநிலங்கள் தங்கள் சித்தாந்தத்தை நிலைநிறுத்த இதைப் பயன்படுத்துகின்றன. சமூக சீர்திருத்தவாதிகளான சாவித்ரிபாய் மற்றும் ஜோதிராவ் பூலே, பீம்ராவ் ராம்ஜி அம்பேத்கர், பெரியார் மற்றும் நாராயண குரு போன்றோர் ஒடுக்குமுறையிலிருந்து மக்களை விடுவிக்க இதைப் பயன்படுத்தினர்.
இருப்பினும், கல்வியின் செயல்முறை எதிர்பாராத சமூகப் பேரழிவிற்கும், கல்வித் துயரத்தின் வடிவத்தில் வழிவகுக்கும்.
இந்தியாவில் கல்வி என்பது அறிவைக் காட்டிலும் வேலைவாய்ப்பு மற்றும் வாழ்வாதாரத்திற்கான நுழைவாயிலாக பார்க்கப்படுகிறது . பல மாணவர்களும் அவர்களது குடும்பத்தினரும் தாங்கள் சந்திக்கும் ஆபத்தான சமூக, சாதி மற்றும் வர்க்க இக்கட்டான சூழ்நிலைகளில் இருந்து தப்பிக்க விரும்பத்தக்க 'அரசு வேலை" பற்றி கனவு காண்கிறார்கள்.
1991 இன் பொருளாதார தாராளமயமாக்கலுக்குப் பிறகு, தனியார் துறையின் எழுச்சியானது பல்வேறு பொருளாதார நடவடிக்கைகளில் இருந்து மாநிலத்தை திரும்பப் பெற வழி வகுத்தது, இதன் பொருள் இந்தியாவின் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட துறையில் பொதுத்துறை வேலைகளின் பங்கு குறையத் தொடங்கியது. தனியார் துறையில் முறையான வேலைகள் அந்தஸ்தின் அடிப்படையில் அரசாங்க வேலைகளுடன் சமமாக வந்தன.
நாட்டிலுள்ள சில பொது நிதியுதவி பெறும் கல்வி நிறுவனங்கள், இந்திய தொழில்நுட்பக் கல்வி நிறுவனங்கள் (IITகள்) மற்றும் மருத்துவக் கல்லூரிகள், மாணவர்கள் குறைந்த எண்ணிக்கையிலான இடங்களுக்கு போட்டியிடுவதால், அதிக எண்ணிக்கையிலான விண்ணப்பங்களைப் பார்க்கின்றனர் ; அதை வாங்கக் கூடியவர்கள் வெளிநாடுகளுக்குச் சென்று படிக்க அல்லது இந்தியாவில் உள்ள தனியார் பல்கலைக்கழகங்களில் சேரலாம்.
நாட்டின் கல்வி உள்கட்டமைப்பை மேம்படுத்துவதில் மத்திய அரசு தவறியதன் அர்த்தம், தேர்வு சார்ந்த பயிற்சி என்பது வழக்கமாகிவிட்டது. சிறந்த எதிர்காலத்திற்கான நம்பிக்கையைப் பயன்படுத்தி, பயிற்சி மையங்கள் கல்வித் துறையில் முதன்மையான தொழில்களில் ஒன்றாக உருவெடுத்தன.
இருப்பினும், இந்த மையங்கள் இப்போது அவர்களுடன் சேரும் பல இளைஞர்களுக்கான சிறைச்சாலைகளாகக் காணப்படுகின்றன ; அங்கு அவர்களின் உடல்கள், ஆன்மாக்கள் மற்றும் கனவுகள் அடக்கப்படுகின்றன.
மேலும் என்னவென்றால், ஆங்கில வழிக் கல்வி இல்லாதது போன்ற பல காரணிகளால் விளிம்புநிலைப் பிரிவுகளைச் சேர்ந்த மாணவர்கள் மேலும் மேலும் விளிம்பு நிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறார்கள் ; அதிக கட்டணம் வசூலிக்கும் தனியார் நிறுவனங்கள்; அரசு நடத்தும் பள்ளிகள் மற்றும் நிறுவனங்களில் தரமற்ற கல்வி; தொடர்ந்து வளரும் பொருளாதார சமத்துவமின்மை; பட்டதாரிகளுக்கு வேலை கிடைப்பதற்கான போதுமான திறன்கள் இல்லை ; மற்றும் சாதி பாகுபாடு.
இந்தியக் குடும்பம் உறுதுணையாக இருக்கிறது என்ற கட்டுக்கதையும் அழைக்கப்பட வேண்டும். குடும்பம், சமூகத்தின் முதன்மையான சமூக அலகு என்பதால், இளைஞர்களின் அபிலாஷைகளையும் கனவுகளையும் வடிவமைக்கிறது. அதிகரித்து வரும் மாணவர்களின் தற்கொலைகள், நம் குடும்பக் கட்டமைப்புகள் உண்மையில் எந்தளவுக்கு ஆதரவாக இருக்கின்றன என்பதையும், அதிகரித்து வரும் மாணவர்களின் தற்கொலைகளின் எண்ணிக்கையில் முதன்மையான பங்களிப்பாளர்களா இல்லையா என்பதையும் கேள்வி கேட்க வைக்கிறது.
இரண்டாவதாக, மாணவர்கள் கல்விச் செயல்முறையிலிருந்து அந்நியப்படுத்தப்படுகிறார்கள். நடைமுறை அல்லது செயல்பாட்டு அடிப்படையிலான கற்றலின் முழுமையான பற்றாக்குறை, கல்வியுடன் தொடர்புபடுத்தவோ அல்லது அவர்களின் வாழ்க்கை யதார்த்தத்துடன் அதைப் பயன்படுத்தவோ முடியாது.
கல்வி என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதற்கு மாறாக,
மாணவர்கள் சுரண்டல், பாலின வேறுபாடுகள், சாதி ஏற்றத்தாழ்வுகள் , வேலையில்லாத் திண்டாட்டம் , அதிகரித்து வரும் வறுமை மற்றும் சமத்துவமின்மை போன்றவற்றை அனுபவிக்கச் செய்கின்றனர் , இவை அனைத்தும் ஏற்கனவே ஒதுக்கப்பட்ட மாணவர்களை மேலும் ஓரங்கட்டுகின்றன .
எனவே மத்திய அரசும் அந்தந்த மாநில அரசுகளும் ஒன்றினைந்து எதிர்கால இந்தியாவின் நம்பிக்கையான மாணவர்களின் இறப்பு விகிதத்தை குறைக்க முனைய வேண்டும். அது மட்டுமின்றி மக்களின் அடிப்படை உரிமையான கல்வியை தரமானதாக, எளிய முறையில் கற்கும் விதத்திலும், அவர்களின் தாய் மொழி கல்வியை ஊக்குவிக்கும் வகையில் சட்டங்கள் இயற்றப்பட வேண்டும். அப்போது தான் இந்தியாவின் நாளைய நம்பிக்கைகளை நம்மால் காக்க முடியும் .
"இந்த தேசத்தின் அடைப்படைக்கும் அறிவிற்க்கும் தற்கொலைதான் தீர்வு என்றால் இந்த சமூகமே தற்கொலை செய்துகொள்ளட்டும்"
